در برخی از منابع روائی شیعه، روایاتی آمده که محتوای روایات این است که هر اقدامی در دوره غیبت کبری در جهت تشکیل حکومت و جهاد و مبارزه را جایز نمی داند.وظایف شیعیان در این دوره را تقیه، سکوت، انتظار و عدم همراهی با هر قیام کننده بیان می دارد و سرانجام هر قیامی در جهت تشکیل حکومت را محکوم به شکست بیان می کنند در مقابل در منابع اسلامی دلائل عقلی و نقلی وجود دارد که مسلمانان ناگزیر به تشکیل حکومت و یا فراهم نمودن شرایط و مقدمات آن هستند با بررسی سندی و محتوایی این دو دسته از روایات نتیجه ای که به دست می آید این است که اکثر روایات منع قیام از جهت سندی ضعیف می باشند و از جهت محتوایی برخی از روایات از تحریفات بنی امیه و بنی عباس می باشد، برخی دیگر مربوط به اخبار غیبی می باشد وعده ای از روایات مربوط به اشخاص خاص و زمان خاص می باشند، برخی دیگر از روایات تقیه ای می باشند در مقابل آیات و روایات امر به معروف و نهی از منکر، جهاد و دلائل عقلی حکومت در اسلام و قیام های مورد تایید معصومین(ع( از جهت متنی و سندی دارای استحکام می باشند و از هر جهت بر روایات منع قیام برتری دارند