بررسی آراء تفسیری محی الدین ابن عربی در فصوص الحکم
[پایاننامه]
/نگارش محمد مسعود رهنمای منفرد
؛استاد مشاور: غلامرضا اعوانی، احمد بهشتی
دانشکده الهیات ومعارف اسلامی، دانشگاه تهران
۱۰۲ ،۳۰۹ص
چاپی
کتابنامه به صورت زیرنویس
پایان نامه دکتری
، دانشکده الهیات ومعارف اسلامی، دانشگاه تهران
محدودیت مدارک ظاهری انسان برای شناخت حقایق نامحدود عالم هستی همواره مستمسکی برای تخطئه علم حصولی و مشوق اندیشمندان برای دستیابی به علم حضوری بوده است زیرا در این قسم از شناخت دیگر صورت عقلی حجابی در برابر شهود حقائق نمی باشد و سالک در وادی مکاشفه همچون ماهی در آب، خود را برای رها شدن از برکه های تنگ و پیوستن به اقیانوس بیکران هستی مطلق آزاد می بیند.عرفان عملی در تدارک مقدمات این اتصال بر آمده و عرفان نظری خود را متعهد به ارائه گزارش مشاهدات می داند؛ لکن از آنجا که می بایست میزان مطمئنی برای تشخیص صحت مکاشفات در اختیار داشت لذا عرفای نامدار مسلمان قرآن و سنت انبیاء عظام الهی را برای عرضه مکاشفات خود برگزیده اند.از طرفی پارهای از مسائل مکشوفه بصورت تاویل آیات وحی در متون عرفانی وارد شده است که نمونه بارز آن آخرین اثر عرفانی شیخ اکبر محیی الدین ابن عربی موسوم به فصوص الحکم می باشد.در این تحقیق سعی گردیده با مراجعه به این اثر به کمک شروح موجود بویژه شرح خوارزمی(که برگردان فارسی شرح قیصری است)، آراء تفسیری و تاویلی استخراج و آن گاه با مراجعه به متون روائی و تفسیری خاصه و عامه میزان این تطابیق سنجیده شود.راه این تحقیق بر روی آیات مووله در دیگر آثار محیی الدین و نیز دیگر مجموعههای تفسیر عرفانی گشوده است.امید است که نتیجه این تطبیق ارزیابی دقیقتر روش تفسیر عرفانی و استفاده صحیحتر از آن در پرتو روشنگریهای کتاب آسمانی و سنت ترجمانان وحی باشد