عنوان

اسماء و صفات الهی در نهج البلاغه

IR

پ۱۲۸

فارسی

IR

اسماء و صفات الهی در نهج البلاغه

[پایان‌نامه]

/منصوره بخشی

؛استاد مشاور: مهدی مهریزی

دانشکده اصول الدین، قم

، ۱۳۸۴

ح، ۳۰۲ ص

کلیدواژه:اسم و اسماء، اسماء الحسنی، صفات ثبوتی، صفات سلبی، نهج البلاغه، توحید اسماء و صفات

چاپی

کتابنامه: ص.۳۰۲ - ۲۸۸ ؛ همچنین به صورت زیرنویس

کارشناسی ارشد

، دانشکده اصول الدین، قم

علم اسماء و صفات الهی از جمله علوم غامض و پر اهمیت در الهیات می باشد که در مراحل اولیه تبیین و تفسیر آن توسط حضرت علی(ع)به بهترین و کاملترین وجه انجام گرفته و در کتاب شریف نهج‌البلاغه گرد آوری شده است.هدف از بحث در این مسئله شناخت صحیح اسماء و صفات الهی و حد دستیابی انسان به این معرفت است که منجر به درک بهتری از باری تعالی می گردد.برای رسیدن به این هدف ابتدا به طرح، نقد و بررسی دیدگاههای مختلف پرداخته و در پایان، دیدگاه حضرت علی(ع)به عنوان دیدگاه مقبول و برتر معرفی شده است .در این رساله از منابع معتبر و اصلی استفاده شده که شامل کتب :لغت، تفسیر، حدیث، شروح نهج البلاغه و کتابهای کلامی، فلسفی، عرفانی می باشد.نتایجی که بر این بحث مترتب است عبارتنداز-1: اسم و صفت هر دو علامت و نشانه ای بر وجود خدا هستند.ولی صفت در نشانه بودنش بر وجود کمالی در خداوند نیز اشاره دارد-2. صفاتی که دلالت بر تشبیه و تجسم دارند، تاویل برده می شوند-3 . رابطه میان صفات خالق با مخلوق، اشتراک معنوی با تشکیک در مراتب می باشد-4. عدم دسترسی عقول به کنه فات الهی به علت عینیت صفات با ذات نامحدود است

علی‌بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، ۲۳ قبل از هجرت -۴۰ ق. نهج البلاغه -- اسماءالله

خدا -- نامها

خدا -- صفات

بخشی، منصوره

عابدی، احمد، ۱۳۳۹-، استد راهنما

مهریزی، مهدی، استاد مشاور

ایران

کتابخانه دانشگاه علوم و قرآن حدیث

P،/۱۲۸،پایان‌نامه

محل نگهداری: ۱-۱

نمایه‌سازی قبلی

p

TF

1

a

Y

Y