دیباچه که مرحوم مولانا عبدالباقی بر رباعیات میر مغیث محوی نوشته. حمد بیحد و ثنای بیعد معبودی را سزاست که زبان مخلوقات به ذکر او گویاست و نام همیونش طغرای دیوانهاست.
امید که با سلسله محبت و مودت در میان عاشقان مستحکم و مستقیم بوده باشد ذات ملکی آن جناب از مکاید دوران محفوظ بوده باشد بمنه و جوده و کرمه.
عبدالباقی نهاوندی این رباعیات را به خواسته میر مغیثالدین علی محوی همدانی (۹۳۰-۱۰۱۶ یا ۱۰۲۰ق) جمع و تدوین کرده و به نظر او رسانده است.
وی در آغاز شرح حال کوتاهی از محوی هم میآورد. به هنگام جمعآوری رباعیات (در سال ۱۰۱۴ق در دارالمومنین کاشان) محوی ۸۴ ساله بوده است.
نوع خط:
تزئینات متن:
تزئینات نسخه:
نوع کاغذ:
تزئینات جلد:
نستعلیق.
عناوین با شنگرف و زنگار، نشانیها شنگرف.
سطور چلیپا، مطالب در متن و حاشیه نوشته شده است.
نخودی آهار مهره نازک.
تیماج دو رو، بیرون قهوهای ضربی با ترنج و سر ترنج، سجاف مشکی، عطف میشن قهوهای، درون مشکی ساده. قطر: ۳.
1
از برگ ۲۳۳ تا پایان نسخه به خط جدیدتری است.
در لبه نسخه نام آن را «جنگ حکایات» نوشتهاند.
جزوها ۸ برگی.
1
1
3
3
صفحه آغازین نسخه تملک اسدالله.
خریداری شده از باقر رقت در تیر ۱۳۴۵ش.
مهر مستطیل طغرایی اسدالله به همراه مهر مربعی که در بالایش نشان شیر و خورشید و در پایین عبارت «معین الرعایا ۱۳۰۷» حک شده است.
در برگ ۱۰۹ چندین بار نقش ناقص مهر بیضوی: «بدل بنده مهر محمدتقی (؟) ۱۰۵۸» کوفته شده است.
برگ ۲۱۴ر مهر مدور ناقصی به نقش: «بنده آل محمد...».