/ از: امام فخرالدین ابوعبدالله محمد بن عمر رازی (ت: ۵۴۳ یا ۵۴۴ ق، د: ۶۰۶ ق).
؛ ۵/ ۲۰* ۵/ ۳۴ سم. ۲۴۸ ص. ۲۳ س.
1
2
حمد و ثنای مران خدای را که هر ذره از عالم ممکنات و محدثات بر هستی او برهانی باهر است... .
... انه هو الملک الدیان و الغفور المنان و الحمد لله رب العالمین.
نوع خط:
تزئینات متن:
نوع کاغذ:
تزئینات جلد:
نستعلیق خوش.
عناوین به همان خط به سرخی نوشته شده و گاهی کاتب جای انها را سفید گذاشته. همه صفحات، جدول دو سطری از سرنج و لاجورد دارد. صفحه های ۱ و ۲ دو ستونی نوشته شده .
اصفهانی زرد رنگ و نباتی اهار مهره دار.
تیماج سیاه.
ماخذ فهرست، مجلد جهارم، صفحه ۲۸۶۰.
(مربوط به عنوان): نسخه ای نفیس از این کتاب به شماره ۱۰۵۲۰ در این کتابخانه موجود است که در سال ۶۹۰ ق، کتابت شده و سعید نفیسی ان را دیده بود( هر چند در اینجا بدان اشارات نکرده است) و با این نسخه مطابقت کرده و برگهایی را که از ان افتاده از روی این نسخه نوشته و بدان افزوده است. البراهین البهائیه به کوشش آقای سید محمد باقر سبزواری از روی همین نسخه پر غلط به چاپ رسیده است. عبدالحسین حائری ( جلد ۷، چاپ اول، ص ۶۲۷).
مولف نام خود را در خطبه کتاب نیاورده ولی ابن ابی اصیبعه در عیون الانباء ۲/ ۳۰، البراهین البهائیه را جزو مولفات او شمرده و در پشت صحیفه اول نوشته شده: « کتاب البراهین البهاییه من کلام امام فخر رازی» . وانگهی مولف، این کتاب را به نام بهاءالدین سام بن محمد نوشته به مناسبت لقب او که بهاء بوده نام کتاب را البراهین البهائیه گذاشته و مراد بهاءالدین سام بن شمس الدین محمد بن فخر الدین مسعود بن عزالدین حسین غوری از امرای سلسله غوری است که در بامیان حکمرانی داشته و در ۶۰۲ ق در گذشته و امام فخر چندی در دربار او بوده است. در این صورت تردیدی نیست که این کتاب از مولفات امام فخر رازی است.