/ از: ابو الحسن فخر الدین علی بن محمد حسینی جرجانی شیرازی٬ مشهور به میر سید شریف (۸۱۶ق.)
: علی بن احمد.
٬ ص ۴-۴۳.
؛ ۲۰۲ص٬ ۱۳سطر٬ ۱۵/۲*۱۰/۵ سم.
این کتاب دهها بار منفردا همچون چاپ لکهنو در سال ۱۲۶۰ق. به صورت سنگی و نیز به اهتمام مدرس چهاردهی در سال ۱۳۴۴ش. در تهران (طهوری) یا همراه صمدیه (۱۲۶۶ق. تهران) یا با بهجه الطالبین (۱۳۱۷ق. تهران) یا همراه جامع المقدمات به صورت سنگی در تهران ۱۲۸۰ الی ۱۳۶۶ق. مکررا و در تبریز ۱۳۰۵-۱۳۰۶ق. و در اصفهان بدون تاریخ منتشر شده است و بارها در جاهای دیگر چاپ گردیده است.
1
2
بسمله٬ بدانکه آدمی را قوتی است دراکه که منتقش می گردد در وی صور اشیاء چنانکه در آینه ...
... یا لاشجر است یا لاحجر لکن لاشجر نیست پس لا حجر باشد لکن حجر است پس لا شجر باشد.
تاریخ کتابت: ۹ ذی القعده (ص ۴۳)٬ سال ۱۲۶۸ق. (ص ۲۰۱).
نوع خط:
تزئینات جلد:
نسخ.
تیماج زرشکی مجدول.
2
2
1
عناوین و بر فراز برخی عبارات شنگرف٬ مختصر حاشیه نگاری دارد.
عناوین متن مورد شرح در رساله دوم در حاشیه فوقانی آمده است.
چند یادداشت در منطق در اوایل نسخه و نیز در صفحه آخر٬ یک یادداشت تولد در حاشیه صفحه آخر رساله دوم : « تاریخ تولد نور چشمی عزیز محمد به تاریخ چهاردهمجمادی الثانی ۱۳۴۰».
نک: معجم تاریخ التراث الاسلامی ۲۱۹۶/۳؛ مشار عربی ۲۴۶-۲۴۷ و مشار فارسی ۴۰۱۶/۴؛ معجم المطبوعات العربیه سرکیس ۶۸۰/۱.
نسخههای فراوانی از آن در کتابخانههای مختلف موجود است و تنها در ایران (نک: فهرستواره دنا ۴۵۸/۸ - ۴۷۳) حدود ۵۰۰ نسخه از آن تا به حال شناسایی و معرفی شده است.
متن منقح و مشهوری در علم منطق است که در چند فصل نگارش یافته است. مولف در این موضوع٬ رساله فارسی دیگری نیز به نام صغری دارد که هر دو از سوی فرزند مولف٬ میر شمس الدین محمد (۸۳۶ق.) صغری به نام الغره فی المنطق و کبری نیز به نام الدره فی المنطق به عربی ترجمه شده است. (نک: گوهرشاد ۱۱۲/۵). این اثر به جهت اهمیتی که درایجاز و در عین حال اکمال داشته٬ مورد توجه طلاب علوم اسلامی قرار گرفته و از دیرباز به عنوان کتاب درسی درآمده است و بر آن شروح بسیار و تعلیقات فراوانی از سوی دانشمندان عامه و خاصه نوشته شده که صاحب ذریعه (۱۸۵/۶ و ۳۱/۱۴-۳۲) به برخی از تعلیقات دانشمندان شیعی اشاره نموده است.