/ از: موسی بن علی حسینی فراهانی المدعو به میرزا بزرگ.
ابوالفضل محمدبن محمود بن علی بن سدید.
جمادی الاولی ۷۵۰ق.
ربعی. ۱۴*۱۸/۵سم. ۱۵۴گ. ۱۵س.
1
2
اما بعد حمدالله علی نعمه السابغه و مننه السابقه... انه کان رجل من اهل فارس عظیم الشان رفیع القدر جلیل الذکر یقال له هرمزد من اقرب الناس عند سلطانه و اسناهم مرتبه لدیه... و کان له ولد اسمه شاذان...
ای بیخبر این شکل مجسم هیچ است / وین دایره و سطح مخیم هیج است
خوش باش که در نشیمن کون و فساد / وامانده یک دمیم و آن هم هیچ است.
نوع خط:
نسخ.
ماخذ فهرست: مجلد دوم، صفحه ۱۲۵۵-۱۲۵۶.
حاوی حکایات و نکات و نوادر و منتخبات نظم و نثر عربی و فارسی که از قصه بشر و شاذان شروع شده.
رساله مامونیه و رساله در علامات حسن خلق و ادعیه ماثوره و رساله استاد ابوطاهر خاتونی در حق نصیر محمدبن مویدالملک و بعضی از اشعار انوری و صاحب دیوان شمسالدین محمد جوینی و شمسالدین کیشی و کمال اسمعیل و ناصرخسرو و سعدی و خیام و ابن یمین و خاقانی و غیرهم از مندرجات این کتاب است. ظاهرا نسخه ناتمام مانده و این رباعی که در انجام آمده، خاتمه صفحه آخر است.