سپاس سعادت اساس و شکر عبادت لباس معبودی را که اعلام نبوت و ولایت در میدان فتوت...
صاحب روضات الجنات میگوید: ابن شهرآشوب نام این دیوان را تاجالاشعار و سلوةالشیعه نوشته و جمع و ترتیب آن را از علی بن احمد ادیب نشابوری معاصر سید رضی دانسته و نجاشی کتاب شعر علی را از کتب عبدالعزیز بن یحیی جلودی شمرده است، ارباب اطلاع در انتساب دیوان به حضرت علی- علیهالسلام- تردید داشته و گفتهاند به استثناء چند قطعه مختصر باقی اشعار را دیگران ساختهاند، مجلسی در بحارالانوار چنین بیان میکند: «و کتاب الدیوان انتسابه الیه مشهور و کثیر من الاشعار فیه مرویه فی سائر الکتب و یشکل الحکم بصحه جمیعها». در کتاب انوارالعقول من اشعار وصیالرسول که مولفش معلوم نیست چنین ملاحظه شد «و لست ادعی ان کل فلق فیه سمع من فلق فیه و انه- علیهالسلام -.قطعاً و یقیناً ناظمه و منشئه بل فی کثیر منه آخذ بالظن و التخمین اذ من الشذر فی مثله الحکم بالیقین» ، خود شارح نیز در دیباچه باین معنی اشارت کرده: «و هر چند به یقین معلوم نیست که این بحر از خاشاک غیر صافی است. اگر یک بیت شعر اوست مرا در دنیا و عقبی کافی است.» احمد زکی صفوت مولف کتاب ترجمه علی بن ابی طالب مینویسد: «دیوان شعر که به امام نسبت دادهاند تقریباً هزار و چهارصد بیت را مشتمل است اشعار دیوان از صناعت شعری بی بهره بوده، بلاغت و جزالت کلام امام در آنها دیده نمیشود، بعضی بر آنند این شعرها از شریف رضی جامع نهجالبلاغه است و ما این سخن را تصدیق نتوانیم کرد چه میان این اشعار و اسلوب شعر رضی فرق بسیار است، اشعار امام و ارجوزههای او در تاریخ طبری، المعده ابن رشیق و مروج الذهب و العقد الفرید. ذکر شده اما ادباء در ازمنه مختلفه بر مقدار قلیل اشعار آن حضرت افزوده و این دیوان را به وجود آوردهاند.
تزئینات نسخه:
نوع خط:
دارای سرلوح خوب.
نستعلیق و نسخ.
1
۱۳ ورق آخر نسخه نو نویس است.
ماخذ فهرست: مجلد دوم، صفحه ۱۱۶۹.
شرح فارسی است بر دیوان حضرت امیرالمومنین- علیهالسلام-.
در مقدمه هفت «فاتحه» برای توضیح وطالب و عقاید متصوفه مذکور گردیده و پس از ترجمه هر شعر یک رباعی ایراد شده است.