بسمله الحمدلله... و العاقبه للمتقین و لا عدوان الا علی الظالمین... اما بعد فان العبد المذنب بن ابیبکر... بعد طول شروعه فی بحر الذنوب و المعاصی... انه وجد فی حدیث خیر الانسان... من جمع اربعین حدیثا فهو فی العفو... فجمع العبد اربعین حدیثا بالاسانید المتصله الی النبی المختار و المشایخ و الائمه الکبار... و زاد العبد فیه ما یلیق به الواعظ من الحکایه... .
... قالوا کیف یحفظون دینهم قال کالمجمر فی الیدان وضعه طفیء و ان امسکه احرق، تمت الحدیث الاربعین بعون الله الملک المعین.
با وجود شیاع نسخه این کتاب و ارائه نسخههایی از آن در فهارس کتابخانههایی چون دارالکتب، مرعشی و اوقاف موصل، هیچ یک از فهارس دیده شده اطلاعی از احوال مولف به دست ندادهاند. ولی با توجه به نقل مکرر از روضه العلماء علاءالدین حسین زند ویستی بخاری (د: ۴۰۰ق) که از علماء بخارا بوده و اینکه از دیباچه، شغل واعظی نویسنده استنباط میشود میتوان به حدس غالب گفت که این محمد بن ابیبکر همان محمد بن ابیبکر مفتی واعظ معروف به امامزاده بخاری (ت: ۴۹۱ق و د: ۵۷۳ق) است که در نقل مطالب از کتاب همشهریاش علاءالدین بخاری استفاده زیاد برده باشد.
نوع خط:
تزئینات جلد:
نوع کاغذ:
نسخ ترکی.
تیماج مشکی یک لایه.
فرنگی کهنه.
1
چند برگ اضافی آغاز نسخه (ص ۱ و ۲ و ۳) شامل یادداشتهای متفرقه به عربی و فارسی و ترکی از جمله غزلی از حافظ است.