به نام مریدش شرفالدین احمد بن یحیی منیری از متصوفه هند و برای ابوالمظفر بابک پادشاه بنگال (۸۶۴ - ۸۷۹) در سالهای ۸۶۴ - ۸۷۹ نگاشته است.
کشف الظنون این کتاب را به اشتباه به منیری نسبت میدهد، حال آنکه کتاب به نام منیری تالیف شده است.
1
2
بنام خداوند هستی به است سرآغاز هر نامهای را که هست.
دست افکندن سبب خفیف باشد ... از مفاعلتن تا مفاعلن ماند بترجمع است میان قطع.
ذیل رقم کاتب تاریخ ۸۲۴ دیده میشود که یقینا مجعول است، چون تالیف کتاب به سال ۸۶۲ صورت گرفته.
وقایع قحطسالی ۱۲۷۷ به خط خوانساری.
نوع خط:
تزئینات نسخه:
تزئینات جلد:
نوع کاغذ:
نستعلیق.
صفحه اول، مزین به سرلوحه مذهب با نقش و نگار است. تمامی صفحات به چند قلم زر و لاجورد و شنگرف جدول بندی شده.
تیماج قرمز.
شیری رنگ.
1
پشت برگ اول، ابیاتی را به خط نستعلیق از ویسی هروی نقل میکند. آغاز آن ابیات: مدام چهرهام از خون دیده رنگین است گلی که چیدهام از باغ عاشقی این است، در همان صفحه، یادداشت زیر به خط نسخ زیبایی دیده میشود: «این کتاب را با یک جلد دیگر عم بزرگوار کامکار نامدار بجناب مولینا رشیدای جامی خدمت نمودند خداوند عالم هر دو بزرگوار را حفظ فرماید و این فقیر ناقابل را از خدمت محظوظ و بهرهور فرماید». ذیل این صفحه تاریخ ۱۲۴۵ وجود دارد. بر یک صفحه الحاقی پایان نسخه، وقایع قحطسالی ۱۲۷۷ به خط خوانساری نوشته شده.
پس از دیباچه منظوم و مدح شرفالدین احمد، مقدمهای به نثر در بیان معنی حروف مفرده و مرکبه فارسی و ترکی و سپس فرهنگ واژههای ترکی به فارسی است. بخش پایانی کتاب در علم عروض و قوافی است.